KATECHEZA 9. LUTEGO 2020 R.

Dlaczego w Kościele adorujemy
Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie?

Najbardziej znaną i rozpowszechnioną formą kultu Eucharystii poza Mszą św. jest niewątpliwie wystawienie i adoracja Najświętszego Sakramentu. Praktykowana jest ona na różne sposoby: znane są tak zwane wieczyste adoracje Najświętszego Sakramentu, podczas których adoruje się Chrystusa Eucharystycznego przez cały dzień, nabożeństwa czterdziestogodzinne, nabożeństwa różańcowe i inne okazjonalne formy tego kultu.

Adoracja Chrystusa Eucharystycznego podkreśla odkupieńczy wymiar przebywania Boga pośród swojego ludu i zachęca do pełnego uczestnictwa we Mszy Świętej. Najważniejszym motywem dla adoracji jest rzeczywista obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Stała obecność Chrystusa w czasie trwania Eucharystii i po jej zakończeniu daje główne i podstawowe uzasadnienie teologiczne dla adoracji Najświętszego Sakramentu. W czasie Eucharystii wierni w sposób najdoskonalszy adorują Chrystusa, przyjmując Go w Komunii świętej. Natomiast po Mszy świętej adoracja przyjmuje różne formy i stanowi wyznanie wiary wiernych w cudowną obecność Chrystusa.

Według Katechizmu Kościoła katolickiego adorację uważa się za pierwszy akt cnoty religijności. Adorując Boga człowiek uwielbia Go jako Pana i Mistrza wszystkiego, co istnieje oraz za Jego nieskończoną i miłosierną Miłość.

Wobec powyższego adoracja rodzi prawdziwą pokorę, która wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata. Tak pojęta adoracja rozwija w wiernych poczucie odpowiedzialności za Kościół. Przez trwanie przed tajemnicą eucharystyczną nieustannie wzrasta w Kościele wiara, nadzieja i miłość, pokora i inne cnoty. Dzieje się tak, ponieważ Chrystus obecny dniem i nocą w pośrodku Kościoła, pozwala nam w tym czasie czerpać ze źródła swojej Łaski.

        W niedzielę, 2 lutego 2020 roku, po raz 24. obchodzić będziemy – ustanowiony przez papieża Jana Pawła II w 1997 roku – Dzień Życia Konsekrowanego. Obchodzony jest on corocznie w Święto Ofiarowania Pańskiego, stając się okazją do głębszej refleksji nad darem życia poświęconego Bogu.

Biskup Jacek Kiciński, Przewodniczący Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego wystosował specjalny list pt. „Wielka tajemnica wiary” na tegoroczny Dzień Życia Konsekrowanego.

Pisze w nim o tajemnicy Eucharystii, która sprawia że już tu na ziemi stajemy się uczestnikami życia wiecznego i uczy miłości do Boga i drugiego człowieka, sprawia że stajemy się świątynią Bożą.

„Powołanie zakonne jest codziennym „umieraniem” dla Chrystusa w drugim człowieku. Owo „umieranie” – paradoksalnie rodzi nas do życia wiecznego. Dokonuje się to poprzez przekraczanie ludzkiego myślenia, które próbuje ograniczyć nasze życie wyłącznie do doczesności. A przecież mamy najpierw troszczyć się o Królestwo Boże, a wtedy wszystko inne będzie nam dodane (por. Mt 6,33). Ślubowane rady ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo są zaproszeniem do oderwania się od spraw tego świata i spojrzenia ku górze skąd nadejść ma pomoc od Pana, Pana, który stworzył niebo i ziemię (por. Ps 121)”.

 

czytaj więcej na: https://ekumenia.pl/aktualnosc/tydzien-modlitw-o-jednosc-chrzescijan-2020/

 

 

 

Czytaj więcej na: https://diecezjasandomierska.pl/to-jest-cialo-moje-za-zycie-swiata-j-6-51/  

oraz       https://diecezjasandomierska.pl/iv-kongres-eucharystyczny/

 

Biuro Turystyczno Pielgrzymkowe FRATER Adam Zielinski

PIELGRZYMKA  ŚLADAMI ŚW. MATKI TERESY I ŚW. PAWŁA

MACEDONIA – GRECJA:  4-15 LIPCA 2020

DZIEŃ 1

Zbiórka uczestników i wyjazd z Cholewianej Góry we wczesnych godzinach porannych. Przejazd przez Słowację, Węgry. Obiadokolacja i nocleg na terenie Serbii.

DZIEŃ 2

Śniadanie. Przejazd do Skopje. Przejazd do centrum miasta i zwiedzanie z przewodnikiem stolicy kraju: forteca Kale, Stara Carsija – dawny turecki bazar położony u stóp wzgórza z twierdzą Kale, to orientalna w charakterze plątanina uliczek z warsztatami, meczetami i łaźniami oraz zabytkowymi zajazdami, Cerkiew Św. Spasa z XVII, kamienny most z XV w, Dom Pamięci św. Matki Teresy – Albanki urodzonej w Skopje, założycielki zgromadzenia Misjonarek Miłości, nowa część miasta ze słynnymi monumentalnymi pomnikami m.in. Aleksandra i Filipa Macedońskiego oraz Pomnik Matki. Przejazd na obiadokolację i nocleg.

DZIEŃ 3

Śniadanie. Przejazd przez Park Narodowy Mavrovo, malowniczą trasą pomiędzy dwoma jeziorami: Mavrovo i Debar w otoczeniu górskich szczytów Szar Planiny oraz masywu Korab. Po drodze postoje panoramiczne i zwiedzanie jednego z klasztorów prawosławnych (Sv. Jovan Bigorski). Następnie przejazd do słynnej wsi Vevčani – niegdyś samozwańcza republika, gdzie znajdują się przepięknie wodospady. Przejazd przez malowniczo położoną nad Jeziorem Ochrydzkim miejscowość Struga, obok której znajduje się Kališta – zespół cerkwi i kaplic, wykutych w skałach nad samym brzegiem jeziora. Przejazd na obiadokolację i nocleg do Ochrydy lub okolic.

DZIEŃ 4

Śniadanie. Zwiedzanie Ochrydy, miasta wpisanego na listę UNESCO, malowniczo położonego nad Jeziorem Ochrydzkim. Podczas spaceru zobaczymy m.in. antyczny teatr, wczesnochrześcijański kościół św. Sofii – jeden z najważniejszych zabytków Macedonii, cerkiew św. Bogurodzicy Perivlepta z cennymi freskami oraz wzgórze Plaosnik. Zwiedzanie zakończymy „Pozdrowieniami z Ochrydu”, widokiem niewielkiej cerkwi św. Jovana Kaneo, usytuowanej na wysokim klifie ponad wodami jeziora. Czas wolny. Przejazd do  monastyru Św. Nauma. Zwiedzimy prehistoryczną osadę na wodzie w Zatoce Kości. Monastyr św. Nauma to mistyczne miejsce, gdzie według legendy przykładając ucho do grobowca można usłyszeć bicie serca świętego. Przejazd na obiadokolację i nocleg.

DZIEŃ 5

Śniadanie. Przejazd do Bitoli, dawnego greckiego miasta Heraclaea Lincaestis (fragmenty świątyń, mozaiki). Główną ulicą, Szirok Sokak, przejdziemy do placu z pomnikiem Filipa II Macedońskiego z wieżą zegarową i meczetami z XVI w. (Evi i  Isak). Odwiedzimy również cerkiew św. Dimitrja z rzeźbionym w drewnie ikonostasem. Przejazd do Salonik. Zobaczymy Bazyliki św. Demetriusza – patrona miasta, a także Agia Sofia – jeden z najcenniejszych zabytków miasta, świątynię wybudowaną na wzór kościoła Mądrości Bożej z Konstantynopola. Ponadto obejrzymy rotundę, łuk Galeriusza – jeden z bardziej charakterystycznych zabytków Salonik, powstały około 305 roku, mający upamiętniać zwycięstwo Galeriusza nad Persami w 297 roku. Obiadokolacja i nocleg w Salonikach lub okolicy.

DZIEŃ 6

Śniadanie. Przejazd do Amfipolis – kolonii ateńskiej z V w. p.n.e. Podróżował tędy św. Paweł podczas swojej podróży do Thesalonik. Atrakcję turystyczną stanowi monumentalny lew, który pochodzi z nagrobka jednego z dowódców armii Aleksandra Wielkiego. Przejazd do Filippi – ważnego miasta na szlaku podróży św. Pawła, gdyż od tego miejsca, rozpoczął Święty swoją działalność misyjną w Europie. Zobaczymy ruiny biblioteki agory, teatru, murów miejskich oraz Bazylik z początku naszej ery. Tutaj, nad rzeczką Angista, św. Paweł ochrzcił pierwszego Europejczyka – Lidię. Msza św. Przejazd do Kavalli. Zwiedzimy miasto portowe, gdzie św. Paweł postawił pierwsze kroki na kontynencie europejskim. Zobaczymy port, pomnik św. Pawła, twierdzę turecką, akwedukt Sulejmana. Powrót na obiadokolację i nocleg.

DZIEŃ 7

Śniadanie. Przejazd do Werii – starożytnej Berei – zwiedzanie bizantyjskich świątyń. Zobaczymy pomnik św. Pawła. Doliną Tembi udamy się do Kalambaki. Znajduje się tu zespół zbudowanych w XIV w. klasztorów w Tesalii po wschodniej stronie Gór Pindos. Z dna doliny wyrastają pionowe potężne wieże skalne na wysokość do 650 m n.p.m., do których kiedyś można się było dostać jedynie za pomocą lin-siatek. Zwiedzimy dwa z sześciu czynnych, prawosławnych, średniowiecznych „wiszących klasztorów” klasztor męski – Wielkiego Meteora założony w 1336 roku przez św. Atanazego z pięknymi freskami i ikonostasem oraz klasztor żeński Agios Stefanos, założony w XIV wieku. Wizyta w pracowni tradycyjnego wyrobu ikon, gdzie poznamy proces ich powstawania. Możliwość zakupu ikon, jak i innych pamiątek greckich. Przejazd na obiadokolację i nocleg.

DZIEŃ 8

Śniadanie. Przejazd do Delf, które uważane były przez starożytnych Greków za środek ziemi. Zobaczymy centrum kultu Apolla w Adytonie – mieście, w którym Pytie przepowiadały przyszłość. W muzeum podziwiać będziemy bezcenne dzieła świata antycznego. Przejazd do pobliskiego Ossios Loukas. Nawiedzimy jeden z najwspanialszych zabytków średniowiecznej Grecji – klasztor św. Łukasza z pięknymi bizantyjskimi mozaikami z XI w. Chociaż na zewnątrz klasztor wygląda dosyć skromnie, po wejściu do wnętrza możemy obcować z architektonicznym bogactwem i mistyczną atmosferą tego miejsca. Przejazd na obiadokolację i nocleg do Aten lub okolic.

DZIEŃ 9

Śniadanie. Zwiedzanie Aten. Nawiedzenie katolickiej katedry św. Dionizego Areopagity. Następnie zwiedzimy Muzeum Narodowe, gdzie zobaczymy m.in.: sztukę prehistoryczną – skarby Myken z domniemanego grobu Agamemnona, rzeźby greckie od VIII w. p.n.e. do IV w. p.n.e., posąg Posejdona z Artemizjonu. Obok Akropolu znajduje się wzgórze Aresa zwane Areopagiem, gdzie przemawiał św. Paweł do Ateńczyków. Spacer agorą grecką i rzymską oraz najstarszą dzielnicą Aten – Plaka. Zobaczymy parlament. W trakcie przejazdu na Peloponez – krótki postój przy Kanale Korynckim łączącym Morze Egejskie z Morzem Jońskim. Obiadokolacja i nocleg w hotelu na Peloponezie.

DZIEŃ 10

Śniadanie, po którym przejazd do Epidauros. Zobaczymy słynny teatr – starożytną budowlę powstałą najprawdopodobniej ok. 330 r. p.n.e., widownia mieści tutaj ponad 14 tysięcy widzów. Ponadto zobaczymy ruiny sanktuarium boga medycyny starożytnych Greków – Asklepiosa oraz Muzeum Sztuki Lekarskiej, którego zbiory obejmują m.in. starożytne naczynia i instrumenty medyczne oraz świadectwa rzekomych uzdrowień. Następnie udamy się do Myken – kolebki jednej z najstarszych cywilizacji. Przejazd do Koryntu – tutejszy kompleks archeologiczny, stanowi najlepiej zachowany starożytny zespół miejski w Grecji. To właśnie to portowe miasto, podczas swojej podróży apostolskiej nawiedził św. Paweł. Tutaj nauczał, tu stanął przed sądem, a potem do założonej przez siebie gminy słał pełne troski i ojcowskich napomnień listy. Nawiedzimy miejsce, gdzie Apostoł przemawiał do Koryntian. Przejazd do Patry – obiadokolacja, po której zaokrętowanie na promie płynącym do Włoch. Przydział kajut, nocleg.

DZIEŃ 11

Śniadanie, po którym kontynuacja rejsu Morzem Adriatyckim. Możliwość korzystania z licznych atrakcji dostępnych na promie i wypoczynku. Podążający na północ prom stwarza niepowtarzalną okazję podziwiania i fotografowania z perspektywy morza wspaniałych widoków mijanych wysp oraz bezkresnych wód Adriatyku. Obiadokolacja i nocleg.

DZIEŃ 12

Przyjście promu do Włoch. Wyokrętowanie. W trakcie przejazdu, postój na śniadanie. Zakończenie pielgrzymki w późnych godzinach wieczornych.

TERMIN: 4-15 lipca 2020

CENA: 3480 + 160  €

ZAPEWNIAMY:

• przejazd komfortowym autokarem

• 9 noclegów w hotelach **/***, pokoje 2-os. z łazienkami, oraz 2 noclegi na promie w kabinach 4-os.

• 11 śniadań, 11 obiadokolacji,

• opiekę i informację turystyczną pilota

• ubezpieczenie KL + Assistance wraz z KL chorób przewlekłych do 10 000 € i NNW do 2000 €, do 10 000 zł w RP

• bilety wstępu i inne wydatki związane z realizacją programu

• opłatę TFG

UWAGI:

• wyjazd o charakterze pielgrzymkowym z opieką duchową kapłana i możliwością uczestnictwa we Mszach św.

• Niezbędny dokument – dowód lub paszport

• Program jest ramowy i może ulec zmianom

Treść objawień Matki Bożej w Fatimie w 1917 r.

na podstawie Wspomnień Siostry Łucji

 

tekst zatwierdzony przez Biskupa diecezji Leiria Fatima, grudzień 2002

czytaj więcej na: http://www.sekretariatfatimski.pl/fatima-objawienia-403/397-objawienia-matki-boej-w-fatimie-1917

ABC NABOŻEŃSTWA PIERWSZYCH  SOBÓT MIESIĄCA

 Wynagrodzenie składane Niepokalanemu Sercu Maryi

czytaj więcej na:

http://www.sekretariatfatimski.pl/pierwsze-soboty-miesica/49-abc-pierwszych-sobot-miesica

KATECHEZA 389: NA CZYM POLEGA MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY?

Owocem żalu za grzechy jest chęć postanowienia poprawy i zmiany życia. Przechodzimy w naszych rozważaniach do trzeciego warunku dobrej spowiedzi. Czym zatem jest mocne postanowienie poprawy? Najprościej mówiąc to jednoznaczna decyzja o zerwaniu z grzechem i okolicznościami, które prowadzą do złego. Mocne postanowienie poprawy to decyzja – wybór dobra i tylko dobra. To muszę Panu Bogu jasno i szczerze powiedzieć: Panie Boże, nie chcę więcej grzeszyć, chcę czynić dobro i tylko dobro. Pozornie wydaje się to proste i jasne. Nasuwa się jednak pytanie: czy rzeczywiście wystarczą tylko nasze chęci? Otóż autentyczne postanowienie poprawy musi mieć charakter religijny. Co to znaczy? Muszę sobie uświadomić, że Bóg jest dobry; że jest moim Ojcem; że chce mojego dobra i w drodze ku temu dobru, w procesie mojego wyzwalania się z grzechu będzie mi pomagał. A to znaczy, że kiedy postanawiam poprawę i obiecuję zerwać z grzechem, to nie liczę tylko i wyłącznie na własne siły, ale na pomoc Boga. Wyrażam gotowość współpracy z Nim. Mogę to uczynić słowami modlitwy: Boże, staję przed Tobą, moim Zbawicielem. Wierzę, że będziesz mi pomagał. Pomóż mi wyjść z tego grzechu.

Mocne postanowienie poprawy jest warunkiem koniecznym do otrzymania rozgrzeszenia. Jeśli ktoś nie deklaruje nawet najmniejszej woli zmiany życia, nie może otrzymać rozgrzeszenia. Nie dlatego, że tak się podoba spowiednikowi. Chodzi o to, aby wykluczyć postawę w rodzaju: Po co mam zmieniać moje życie? Po co walczyć z grzechem czy nałogiem? Przecież znów można pójść do spowiedzi i tak wkoło. Tak może się zdarzyć na przykład w sytuacjach zamieszkania młodych razem przed ślubem albo bez ślubu. Albo: jak ktoś kradł, tak dalej myśli kraść. Jak oszukiwał, tak nie planuje z tym zerwać. Jak znieważał swoich domowników, tak nie widzi potrzeby się zmieniać. Jak narażał się na takie czy inne grzechy, tak nie próbuje unikać okazji do grzechu. Jak nie modlił się, tak dalej nie chce się modlić. Jak zaniedbywał uczestnictwo w niedzielnej mszy świętej, tak dalej nie myśli o uczestnictwie. Jeśli w człowieku nie ma woli poprawy życia to znaczy, że cały sposób przygotowania i przeżycia sakramentu pokuty jest nieprawidłowy.

Jakie powinno być postanowienie poprawy, aby było owocne? Odpowiadając na powyższe pytanie od razu możemy stwierdzić, że przede wszystkim powinno ono być konkretne. Co to znaczy? Człowiek składa różne deklaracje i obietnice. Często niestety są one zbyt ogólne. Postanowienia typu: będę lepszy. Poprawię się! Będę czynił dobro! Już nie będę grzeszył! są często mało wartościowe. Dlaczego? Ponieważ są mało konkretne. Nie wynika z nich w jaki sposób będę walczył z grzechem? Oto przykład: jeśli notorycznie zaniedbuję poranną modlitwę nie wystarczy, że obiecam sobie i Panu Bogu, że będę się rano modlił. Trzeba jeszcze postanowić konkretnie w jaki sposób zrealizuję te obietnicę. Dobre postanowienie poprawy w tym przypadku będzie wtedy, gdy ja zaplanuję dokładnie, że wstanę wcześniej, nastawię budzik i dołożę wszelkich starań, żeby to wypełnić. Dobre postanowienie poprawy zakłada także, że ja postaram się wykluczyć wszelkie okoliczności i sytuacje, które do grzechu mnie prowadzą. Przykład: jeśli ktoś notorycznie upijał się na spotkaniach koleżeńskich, powinien postanowić unikać takich spotkań. W ten sposób wyklucza on okazję do grzechu i sprawia, że postanowienie zmiany staje się skuteczne w jego życiu.

Mocne postanowienie poprawy nie jest tylko zwykłą deklaracją. Zakłada ono duchowa walkę, a do niej trzeba się starannie przygotować. Stąd musi być ono przemyślane. Uogólniając można powiedzieć, że mocne postanowienie poprawy im bardziej konkretne tym lepsze.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(fot. godzdogz.op.org)

Św. Cyryl, który na chrzcie otrzymał imię Konstantyn, urodził się w Tesalonikach w Grecji w 826 r. Studiował w Konstantynopolu, gdzie następnie został bibliotekarzem przy kościele Hagia Sophia i prowadził wykłady z filozofii. W 855 r. udał się do klasztoru w Bitynii, gdzie przebywał jego starszy brat, św. Metody. Z rozkazu cesarza Michała III obaj wyruszyli na Krym do Chazarów, aby rozwiązać spory religijne między chrześcijanami, Żydami i Saracenami. Ponieważ misja odniosła sukces, to patriarcha św. Ignacy postanowił braciom powierzyć chrystianizację Bułgarii. Tam pracowali przez pięć lat, a następnie udali się na Morawy, gdzie wprowadzili do liturgii język słowiański pisany alfabetem greckim (głagolicą). Z tego pisma wykształciła się cyrylica. Św. Cyryl przetłumaczył również Pismo Święte na język starocerkiewno-słowiański.

Św. Cyryl wstąpił do jednego z rzymskich klasztorów, gdzie odszedł do Pana w dniu 14 lutego 869 r. Jego ciało spoczywa w bazylice św. Klemensa w Rzymie.

Św. Metody (imię chrzestne: Michał) urodził się między 815 a 820 r.. Posiadał wykształcenie prawnicze i początkowo obrał drogę kariery urzędniczej. Pełnił nawet przez pewien czas funkcję archonta, czyli namiestnika cesarskiego w jednej z prowincji słowiańskich. Po kilku latach zdecydował się wstąpić do klasztoru w Bitynii, którego został przełożonym. Tam też przyjął imię Metody. Około 855 r. dołączył do niego młodszy brat, św. Cyryl. Od tej pory wspólnie podjęli pracę misjonarską, szerząc chrześcijaństwo i rozwiązując konflikty religijne w ziemi Chazarów, Bułgarów i na Morawach.

Po śmierci Cyryla Metody został arcybiskupem Moraw i Panonii (Węgier). Jego jurysdykcji podlegała także wschodnia Austria i Słowenia. Na podległych mu terenach kontynuował dzieło rozpoczęte z bratem. Był prześladowany i oskarżany o herezje przez kler niemiecki, a następnie uwięziony jednym z bawarskich klasztorów w latach 870-872.  Niemniej jego działalność była popierana przez kolejnych papieży. Udało mu się m.in. ochrzcić w 880 r. księcia czeskiego Borzywoja i jego żonę Ludmiłę. Podróżował także do Słowian bałkańskich. Zmarł w Welehradzie ma Morawach 6 kwietnia 885 r.

Wspomnienie św. Cyryla i św. Metodego Kościół obchodzi 14 lutego i ma ono rangę święta.

W ikonografii przedstawiani są w stroju pontyfikalnym jako biskupi greccy lub łacińscy. Czasami trzymają w rękach model kościoła. Św. Cyryl ukazywany jest w todze profesora, w ręce ma księgę pisaną cyrylicą. Wspólnymi atrybutami są: krzyż, księga i kielich, rozwinięty zwój z alfabetem słowiańskim. Obaj święci nazywany są Braćmi Sołuńskimi – od Sołunia, czyli obecnych Salonik w Grecji oraz apostołami Słowian. Bracia nigdy formalnie nie zostali kanonizowani.

Językiem wprowadzonym do liturgii przez św. Cyryla i św. Metodego nadal posługuje się kilkadziesiąt milionów prawosławnych i kilka milionów grekokatolików.

Papież Jan Paweł II w 1980 uznał Cyryla i Metodego za patronów Europy.