Zobacz więcej: http://www.skrzyszowparafia.pl/G/Milosci_bez_krzyza_nie_znajdziecie.pdf

KATECHEZA 389: NA CZYM POLEGA MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY?

Owocem żalu za grzechy jest chęć postanowienia poprawy i zmiany życia. Przechodzimy w naszych rozważaniach do trzeciego warunku dobrej spowiedzi. Czym zatem jest mocne postanowienie poprawy? Najprościej mówiąc to jednoznaczna decyzja o zerwaniu z grzechem i okolicznościami, które prowadzą do złego. Mocne postanowienie poprawy to decyzja – wybór dobra i tylko dobra. To muszę Panu Bogu jasno i szczerze powiedzieć: Panie Boże, nie chcę więcej grzeszyć, chcę czynić dobro i tylko dobro. Pozornie wydaje się to proste i jasne. Nasuwa się jednak pytanie: czy rzeczywiście wystarczą tylko nasze chęci? Otóż autentyczne postanowienie poprawy musi mieć charakter religijny. Co to znaczy? Muszę sobie uświadomić, że Bóg jest dobry; że jest moim Ojcem; że chce mojego dobra i w drodze ku temu dobru, w procesie mojego wyzwalania się z grzechu będzie mi pomagał. A to znaczy, że kiedy postanawiam poprawę i obiecuję zerwać z grzechem, to nie liczę tylko i wyłącznie na własne siły, ale na pomoc Boga. Wyrażam gotowość współpracy z Nim. Mogę to uczynić słowami modlitwy: Boże, staję przed Tobą, moim Zbawicielem. Wierzę, że będziesz mi pomagał. Pomóż mi wyjść z tego grzechu.

Mocne postanowienie poprawy jest warunkiem koniecznym do otrzymania rozgrzeszenia. Jeśli ktoś nie deklaruje nawet najmniejszej woli zmiany życia, nie może otrzymać rozgrzeszenia. Nie dlatego, że tak się podoba spowiednikowi. Chodzi o to, aby wykluczyć postawę w rodzaju: Po co mam zmieniać moje życie? Po co walczyć z grzechem czy nałogiem? Przecież znów można pójść do spowiedzi i tak wkoło. Tak może się zdarzyć na przykład w sytuacjach zamieszkania młodych razem przed ślubem albo bez ślubu. Albo: jak ktoś kradł, tak dalej myśli kraść. Jak oszukiwał, tak nie planuje z tym zerwać. Jak znieważał swoich domowników, tak nie widzi potrzeby się zmieniać. Jak narażał się na takie czy inne grzechy, tak nie próbuje unikać okazji do grzechu. Jak nie modlił się, tak dalej nie chce się modlić. Jak zaniedbywał uczestnictwo w niedzielnej mszy świętej, tak dalej nie myśli o uczestnictwie. Jeśli w człowieku nie ma woli poprawy życia to znaczy, że cały sposób przygotowania i przeżycia sakramentu pokuty jest nieprawidłowy.

Jakie powinno być postanowienie poprawy, aby było owocne? Odpowiadając na powyższe pytanie od razu możemy stwierdzić, że przede wszystkim powinno ono być konkretne. Co to znaczy? Człowiek składa różne deklaracje i obietnice. Często niestety są one zbyt ogólne. Postanowienia typu: będę lepszy. Poprawię się! Będę czynił dobro! Już nie będę grzeszył! są często mało wartościowe. Dlaczego? Ponieważ są mało konkretne. Nie wynika z nich w jaki sposób będę walczył z grzechem? Oto przykład: jeśli notorycznie zaniedbuję poranną modlitwę nie wystarczy, że obiecam sobie i Panu Bogu, że będę się rano modlił. Trzeba jeszcze postanowić konkretnie w jaki sposób zrealizuję te obietnicę. Dobre postanowienie poprawy w tym przypadku będzie wtedy, gdy ja zaplanuję dokładnie, że wstanę wcześniej, nastawię budzik i dołożę wszelkich starań, żeby to wypełnić. Dobre postanowienie poprawy zakłada także, że ja postaram się wykluczyć wszelkie okoliczności i sytuacje, które do grzechu mnie prowadzą. Przykład: jeśli ktoś notorycznie upijał się na spotkaniach koleżeńskich, powinien postanowić unikać takich spotkań. W ten sposób wyklucza on okazję do grzechu i sprawia, że postanowienie zmiany staje się skuteczne w jego życiu.

Mocne postanowienie poprawy nie jest tylko zwykłą deklaracją. Zakłada ono duchowa walkę, a do niej trzeba się starannie przygotować. Stąd musi być ono przemyślane. Uogólniając można powiedzieć, że mocne postanowienie poprawy im bardziej konkretne tym lepsze.

(fot. godzdogz.op.org)

Św. Cyryl, który na chrzcie otrzymał imię Konstantyn, urodził się w Tesalonikach w Grecji w 826 r. Studiował w Konstantynopolu, gdzie następnie został bibliotekarzem przy kościele Hagia Sophia i prowadził wykłady z filozofii. W 855 r. udał się do klasztoru w Bitynii, gdzie przebywał jego starszy brat, św. Metody. Z rozkazu cesarza Michała III obaj wyruszyli na Krym do Chazarów, aby rozwiązać spory religijne między chrześcijanami, Żydami i Saracenami. Ponieważ misja odniosła sukces, to patriarcha św. Ignacy postanowił braciom powierzyć chrystianizację Bułgarii. Tam pracowali przez pięć lat, a następnie udali się na Morawy, gdzie wprowadzili do liturgii język słowiański pisany alfabetem greckim (głagolicą). Z tego pisma wykształciła się cyrylica. Św. Cyryl przetłumaczył również Pismo Święte na język starocerkiewno-słowiański.

Św. Cyryl wstąpił do jednego z rzymskich klasztorów, gdzie odszedł do Pana w dniu 14 lutego 869 r. Jego ciało spoczywa w bazylice św. Klemensa w Rzymie.

Św. Metody (imię chrzestne: Michał) urodził się między 815 a 820 r.. Posiadał wykształcenie prawnicze i początkowo obrał drogę kariery urzędniczej. Pełnił nawet przez pewien czas funkcję archonta, czyli namiestnika cesarskiego w jednej z prowincji słowiańskich. Po kilku latach zdecydował się wstąpić do klasztoru w Bitynii, którego został przełożonym. Tam też przyjął imię Metody. Około 855 r. dołączył do niego młodszy brat, św. Cyryl. Od tej pory wspólnie podjęli pracę misjonarską, szerząc chrześcijaństwo i rozwiązując konflikty religijne w ziemi Chazarów, Bułgarów i na Morawach.

Po śmierci Cyryla Metody został arcybiskupem Moraw i Panonii (Węgier). Jego jurysdykcji podlegała także wschodnia Austria i Słowenia. Na podległych mu terenach kontynuował dzieło rozpoczęte z bratem. Był prześladowany i oskarżany o herezje przez kler niemiecki, a następnie uwięziony jednym z bawarskich klasztorów w latach 870-872.  Niemniej jego działalność była popierana przez kolejnych papieży. Udało mu się m.in. ochrzcić w 880 r. księcia czeskiego Borzywoja i jego żonę Ludmiłę. Podróżował także do Słowian bałkańskich. Zmarł w Welehradzie ma Morawach 6 kwietnia 885 r.

Wspomnienie św. Cyryla i św. Metodego Kościół obchodzi 14 lutego i ma ono rangę święta.

W ikonografii przedstawiani są w stroju pontyfikalnym jako biskupi greccy lub łacińscy. Czasami trzymają w rękach model kościoła. Św. Cyryl ukazywany jest w todze profesora, w ręce ma księgę pisaną cyrylicą. Wspólnymi atrybutami są: krzyż, księga i kielich, rozwinięty zwój z alfabetem słowiańskim. Obaj święci nazywany są Braćmi Sołuńskimi – od Sołunia, czyli obecnych Salonik w Grecji oraz apostołami Słowian. Bracia nigdy formalnie nie zostali kanonizowani.

Językiem wprowadzonym do liturgii przez św. Cyryla i św. Metodego nadal posługuje się kilkadziesiąt milionów prawosławnych i kilka milionów grekokatolików.

Papież Jan Paweł II w 1980 uznał Cyryla i Metodego za patronów Europy.

Pochodząca z Sycylii Św. Agata jest jedną z bardziej czczonych w chrześcijaństwie świętych. Po przyjęciu chrztu postanowiła poświęcić się Chrystusowi jednak jej uroda zwróciła uwagę Kwincjana, namiestnika wyspy, który zaproponował jej małżeństwo. Za odmowę została skazana na tortury, podczas których obcięto jej piersi. Ostatecznie poniosła śmierć, rzucona na rozżarzone węgle.

Św. Agata jest patronką Sycylii, pielęgniarek, chorób kobiecych, nianiek, matek karmiących. Przyzywa się ją w różnych chorobach piersi, klatki piersiowej, chorobach płuc. Strzeże przed oparzeniami, wybuchami wulkanicznymi, ogniem, pożarami, trzęsieniami ziemi. Z racji narażenia na wysoką temperaturę podczas wykonywanej pracy jest patronką pracujących w mosiądzu i szkle.

W ikonografii św. Agata przedstawiana jest w długiej sukni, z kleszczami, którymi ją szarpano. Atrybutami głównymi są obcięte piersi złożone na patenie oraz sól. Często przedstawiana jest także z nożycami, obcęgami – narzędziami męczeństwa, rozżarzonymi węglami i skorupami na których była układana, palmą lub koroną męczeństwa. Przy postaci Agaty można też spotkać widok wybuchającego wulkanu. Jest to związane z tym, że podczas wybuchu Etny, który miał miejsce w 252 r. zatrzymano kataklizm, przykrywając płynącą lawę całunem z grobu świętej. W ludowych interpretacjach przedstawia się ją głównie z naczyniem wypełnionym solą.

W dzień św. Agaty, to jest 5 lutego, w całej Polsce w kościołach oprócz chleba i wody święcono właśnie sól. W tradycji ludowej istniało przekonanie, że sól poświęcona w tym dniu wrzucona do ognia stłumi go, zwłaszcza jeżeli ogień pochodzi od pioruna. Prawdę tę potwierdzało przysłowie „Sól św. Agaty od ognia broni chaty”. Sól tę wrzucano też do dołu przy kopaniu studni lub przy jej oczyszczaniu, co miało zapewnić czystość wody. Wierzono, że wyniesiona przed dom w czasie wichury spowoduje zmianę kierunku wiatru, podobnie jak wrzucona w czasie pożaru w ogień, kierunek jego rozprzestrzenia się.

za: http://www.mazowieckiszlaktradycji.com/artykuly/sol-swietej-agaty-od-ognia-broni-chaty/?K=Wierzenia

Programowi duszpasterskiemu dla Kościoła w Polsce na lata 2017-2019 towarzyszą słowa: „Duch, który umacnia miłość”. Pierwszy rok (2017/2018) przebiegał pod hasłem: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,4). Drugi rok, który rozpocznie pierwsza niedziela adwentu będzie pod hasłem „W mocy Bożego Ducha”.

– W ciągu tego nadchodzącego roku duszpasterskiego chcemy się skupić na misji ochrzczonych i bierzmowanych. Pamiętajmy, że kiedy apostołowie wyszli z wieczernika po otrzymaniu Ducha Świętego to poszli pełnić misję i każdy katolik, każdy chrześcijanin, ma również misję do spełnienia, bo jest napełniony Duchem Świętym. W mocy Ducha chcemy działać i każdy chrześcijanin ma mieć świadomość misji Kościoła, jaką Kościół ma w świecie, ale także własnej indywidualnej misji jako chrześcijanin we wspólnocie rodzinnej, parafialnej, także we wspólnocie całego społeczeństwa – powiedział abp Skworc.

źródło: kubaradewocjonalia.pl

KATECHEZA 361

Stare polskie przysłowie mówi, że Złodziejem jest ten, który kradnie, i ten, który worek trzyma. W wielu sytuacjach grzech nie mógłby zaistnieć, gdyby nie rozkaz, zachęta innych, zła rada, ich pochwała zamiaru lub pomoc, a potem milczenie, brak kary czy nawet uniewinnianie grzechów cudzych. Oto przykłady: Starszy brat namawia młodszego do kradzieży lub kłamstwa. Ktoś namawia drugiego do zła. Przełożony rozkazuje podwładnemu wykonać czyn, z którym nie zgadza się jego sumienie. Ktoś każe drugiemu czynić zło. Uczeń okrada płaszcze w szatni szkolnej, a jego kolega nie upomina go, zezwala na to. Wiem, że ktoś czyni źle, a ja mu na to zezwalam. Dwóch chłopców się bije, jeden atakuje drugiego, a cała klasa otacza ich kołem i zachęca okrzykami do coraz większej przemocy. Chamstwo i brak kultury ze strony młodego człowieka wobec star­szego są pochwalone jako dobry „styl życia”, „bo im się należy, by zrozumieli swe miejsce w życiu”. W ten sposób Ktoś może chwalić bliźniego za zły czyn. Atak ze strony agresywnych bandytów na bezbronną staruszkę kwitowany jest milczeniem wszystkich świadków tego zdarzenia. Ktoś wie o ciężkich przewinieniach, a nie mówi temu, komu powi­nien powiedzieć. Milczenie umacnia w czyniącym zło trwanie w grzechu. Podobnie brak kary ze strony rodziców za złe zachowanie dzieci za­chęca do dalszych tego typu działań.
Powyższe przykłady ilustrują, że są takie grzechy, których co prawda sami nie popełniamy, ale odpowiadamy za nie, gdyż bez udziału w nich osób drugich prawdo­podobnie by one nie zaistniały, w każdym razie ich powstanie byłoby znacznie utrudnione. W katechizmie nazywamy ich grzechami cudzymi. Kościół, opierając się na nauce Biblii, wymienia 9 grzechów cudzych:

1. Namawiać do grzechu

2. Nakazywać grzech

3. Zezwalać na grzech

4. Pobudzać do grzechu

5. Pochwalać grzech drugiego

6. Milczeć, gdy ktoś grzeszy

7. Nie karać za grzech

8. Pomagać w popełnieniu grzechu

9. Usprawiedliwiać czyjś grzech

W cyklu kolejnych katechez omówimy poszczególne grzechy cudze. Temat ten pozostaje dziś bardzo ważny ze względu na bardzo słabą wiedzę wiernych o tym rodzaju grzechów.

Rok liturgiczny, inaczej zwany również rokiem kościelnym, posiada dwa cykle świąteczne: związane z Bożym Narodzeniem i Wielkanocą.  W ciągu jednego roku, Kościół wspomina całe misterium zbawcze Chrystusa – od momentu Wcielenia przez Zesłanie Ducha Świętego, aż po oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa na końcu czasów.

Cały rok liturgiczny składa się z następujących okresów:

• Okres Adwentu;
• Okres Bożego Narodzenia
• Okres zwykły (I cześć)
• Okres Wielkiego Postu  
• Okres Wielkanocny
• Okres zwykły (II część)

Pierwszym i najstarszym dniem świątecznym w Kościele jest niedziela. „Zgodnie z tradycją apostolską, która rozpoczęła się w dniu zmartwychwstania Chrystusa, Kościół celebruje misterium paschalne każdego ósmego dnia, który słusznie nazywany jest dniem Pańskim albo niedzielą. W tym bowiem dniu wierni powinni się gromadzić, aby słuchając Bożego słowa i uczestnicząc w Eucharystii, wspominać mękę, zmartwychwstanie i uwielbienie Pana Jezusa oraz składać dziękczynienie Bogu, który „przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził ich do żywej nadziei” (1P 1,3). Niedziela jest zatem pierwotnym dniem świątecznym…” (KL 106).

Święta nakazane to dni, w które wierzący jest zobowiązany do uczestniczenia we Mszy świętej oraz do powstrzymania się od prac niekoniecznych (I przykazanie kościelne).

Dla Polski dniami świątecznymi nakazanymi są następujące uroczystości:

• Wszystkie niedziele
• Świętej Bożej Rodzicielki Maryi – 1 stycznia
• Objawienie Pańskie (Trzech Króli) – 6 stycznia
• Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) – czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej (60 dni po Wielkanocy)
• Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (Matki Boskiej Zielnej) – 15 sierpnia
• Wszystkich Świętych- 1 listopada
• Boże Narodzenie- 25 grudnia