„Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia”

Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?
Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?
Dlaczego śpiewamy kolędy?
Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa.
Dlatego, żeby podawać sobie ręce.
Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie.
Dlatego, żeby sobie przebaczać.

ks. Jan Twardowski

Programowi duszpasterskiemu dla Kościoła w Polsce na lata 2017-2019 towarzyszą słowa: „Duch, który umacnia miłość”. Pierwszy rok (2017/2018) przebiegał pod hasłem: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,4). Drugi rok, który rozpocznie pierwsza niedziela adwentu będzie pod hasłem „W mocy Bożego Ducha”.

– W ciągu tego nadchodzącego roku duszpasterskiego chcemy się skupić na misji ochrzczonych i bierzmowanych. Pamiętajmy, że kiedy apostołowie wyszli z wieczernika po otrzymaniu Ducha Świętego to poszli pełnić misję i każdy katolik, każdy chrześcijanin, ma również misję do spełnienia, bo jest napełniony Duchem Świętym. W mocy Ducha chcemy działać i każdy chrześcijanin ma mieć świadomość misji Kościoła, jaką Kościół ma w świecie, ale także własnej indywidualnej misji jako chrześcijanin we wspólnocie rodzinnej, parafialnej, także we wspólnocie całego społeczeństwa – powiedział abp Skworc.

źródło: kubaradewocjonalia.pl

KATECHEZA 361

Stare polskie przysłowie mówi, że Złodziejem jest ten, który kradnie, i ten, który worek trzyma. W wielu sytuacjach grzech nie mógłby zaistnieć, gdyby nie rozkaz, zachęta innych, zła rada, ich pochwała zamiaru lub pomoc, a potem milczenie, brak kary czy nawet uniewinnianie grzechów cudzych. Oto przykłady: Starszy brat namawia młodszego do kradzieży lub kłamstwa. Ktoś namawia drugiego do zła. Przełożony rozkazuje podwładnemu wykonać czyn, z którym nie zgadza się jego sumienie. Ktoś każe drugiemu czynić zło. Uczeń okrada płaszcze w szatni szkolnej, a jego kolega nie upomina go, zezwala na to. Wiem, że ktoś czyni źle, a ja mu na to zezwalam. Dwóch chłopców się bije, jeden atakuje drugiego, a cała klasa otacza ich kołem i zachęca okrzykami do coraz większej przemocy. Chamstwo i brak kultury ze strony młodego człowieka wobec star­szego są pochwalone jako dobry „styl życia”, „bo im się należy, by zrozumieli swe miejsce w życiu”. W ten sposób Ktoś może chwalić bliźniego za zły czyn. Atak ze strony agresywnych bandytów na bezbronną staruszkę kwitowany jest milczeniem wszystkich świadków tego zdarzenia. Ktoś wie o ciężkich przewinieniach, a nie mówi temu, komu powi­nien powiedzieć. Milczenie umacnia w czyniącym zło trwanie w grzechu. Podobnie brak kary ze strony rodziców za złe zachowanie dzieci za­chęca do dalszych tego typu działań.
Powyższe przykłady ilustrują, że są takie grzechy, których co prawda sami nie popełniamy, ale odpowiadamy za nie, gdyż bez udziału w nich osób drugich prawdo­podobnie by one nie zaistniały, w każdym razie ich powstanie byłoby znacznie utrudnione. W katechizmie nazywamy ich grzechami cudzymi. Kościół, opierając się na nauce Biblii, wymienia 9 grzechów cudzych:

1. Namawiać do grzechu

2. Nakazywać grzech

3. Zezwalać na grzech

4. Pobudzać do grzechu

5. Pochwalać grzech drugiego

6. Milczeć, gdy ktoś grzeszy

7. Nie karać za grzech

8. Pomagać w popełnieniu grzechu

9. Usprawiedliwiać czyjś grzech

W cyklu kolejnych katechez omówimy poszczególne grzechy cudze. Temat ten pozostaje dziś bardzo ważny ze względu na bardzo słabą wiedzę wiernych o tym rodzaju grzechów.

Rok liturgiczny, inaczej zwany również rokiem kościelnym, posiada dwa cykle świąteczne: związane z Bożym Narodzeniem i Wielkanocą.  W ciągu jednego roku, Kościół wspomina całe misterium zbawcze Chrystusa – od momentu Wcielenia przez Zesłanie Ducha Świętego, aż po oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa na końcu czasów.

Cały rok liturgiczny składa się z następujących okresów:

• Okres Adwentu;
• Okres Bożego Narodzenia
• Okres zwykły (I cześć)
• Okres Wielkiego Postu  
• Okres Wielkanocny
• Okres zwykły (II część)

Pierwszym i najstarszym dniem świątecznym w Kościele jest niedziela. „Zgodnie z tradycją apostolską, która rozpoczęła się w dniu zmartwychwstania Chrystusa, Kościół celebruje misterium paschalne każdego ósmego dnia, który słusznie nazywany jest dniem Pańskim albo niedzielą. W tym bowiem dniu wierni powinni się gromadzić, aby słuchając Bożego słowa i uczestnicząc w Eucharystii, wspominać mękę, zmartwychwstanie i uwielbienie Pana Jezusa oraz składać dziękczynienie Bogu, który „przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził ich do żywej nadziei” (1P 1,3). Niedziela jest zatem pierwotnym dniem świątecznym…” (KL 106).

Święta nakazane to dni, w które wierzący jest zobowiązany do uczestniczenia we Mszy świętej oraz do powstrzymania się od prac niekoniecznych (I przykazanie kościelne).

Dla Polski dniami świątecznymi nakazanymi są następujące uroczystości:

• Wszystkie niedziele
• Świętej Bożej Rodzicielki Maryi – 1 stycznia
• Objawienie Pańskie (Trzech Króli) – 6 stycznia
• Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) – czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej (60 dni po Wielkanocy)
• Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (Matki Boskiej Zielnej) – 15 sierpnia
• Wszystkich Świętych- 1 listopada
• Boże Narodzenie- 25 grudnia

            zdjęcia: Magdalena Winogrodzka

Zdjęcia udostępnił Jacek Barszczewski.