KATECHEZA 237: BIBLIJNE PODSTAWY ZALECENIA ABY STRAPIONYCH POCIESZAĆ
Potrzebę pocieszania możemy dostrzec na kartach Starego Testamentu kiedy to Jerozolima w swych dziejach miała doświadczenie całkowitego opuszczenia. Pozbawiona wszelkiego pocieszenia ze strony swoich sojuszników wołała: “Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał” (Iz 49,14; 54,6-10), bo faktycznie to Pan był jej prawdziwym Pocieszycielem i to On wołał jak słyszymy w Księdze Izajasza: “Pocieszcie, pocieszcie mój lud!” (Iz 40,1). W innym miejscu prorok Izajasz zapisze: „Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi” (Iz 49,l3). Z kart Pisma Świętego wyłania się obraz i prawda, że rzeczywiście Bóg pociesza swój lud z dobrocią pasterza, z ojcowską miłością, z zapałem oblubieńca i małżonka, z czułością matki. Dokonuje tego do dnia dzisiejszego, dlatego, że zostawił swemu ludowi obietnicę, zostawił swą miłość, zostawił Prawo i proroków, zostawił Pisma (por. l Mch 12,9; Rz 15,4). To wszystko pozwala nie tylko Jerozolimie ale wszystkim Jego dzieciom przezwyciężyć strapienia i żyć w nadziei.
W Nowym Testamencie, w Ewangelii widzimy Jezusa ogłoszonego Mesjaszem – Pociechą Izraela (Łk 2,25), który obwieszcza: “Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mt 5,5). Jezus dodaje otuchy obciążonym własnymi grzechami albo chorobą, która jest oznaką grzechów i niesie ulgę wszystkim utrudzonym i obciążonym (por. Mt 11,28-30). Paweł z kolei szkicuje podstawy chrześcijańskiej teologii pocieszenia w 2 Liście do Koryntian: “Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga” (2Kor 1,3-4). Ten sam Paweł przypomina, że Chrystus jest źródłem wszelkiej pociechy oraz że w Kościele funkcja pocieszycielska jest podstawą, bo zaświadcza, że Bóg stale pociesza ubogich i strapionych (por. l Kor 14,3; Rz 15,5; 2 Kor 7,6). Znamienne jest, iż w Apokalipsie zawarta jest zachwycająca wizja nowego nieba i nowej ziemi, w której najwyższą pociechą będzie to, że “Bóg obetrze wszelką łzę” (Ap 7,17), że “śmierci już odtąd nie będzie, ani żałoby, ani płaczu, ani cierpienia, bo pierwsze rzeczy przeminęły” (Ap 21,4).