Właściwa edukacja seksualna polega na połączeniu ze sobą dwóch wymiarów: informacyjnego i formacyjnego. O ile dawniej zwracano uwagę na formację, nie przejmując się zbytnio informacją, o tyle dzisiaj wielu łudzi się, że wystarczy informacja – często ideologicznie zabarwiona i psychologicznie nieprawdziwa, by człowiek w odpowiedzialny sposób korzystał ze swojej płciowości. Odpowiedzialność za właściwą edukację seksualną spoczywa nie tylko na rodzinie, ale również na wspólnocie kościelnej oraz państwowej. Edukacja seksualna powinna wzmacniać w nim zdolność panowania nad sobą. Chodzi tutaj przede wszystkim o umiejętność korzystania z ludzkiej wolności, która nie polega na spontaniczności, na działaniu pod wpływem popędu wewnętrznego czy też zewnętrznego przymusu, lecz na odpowiedzialności za to, co się robi. Ten trudny proces samoopanowania jest możliwy pod warunkiem, że zostaną zastosowane odpowiednie środki: takie jak poznanie siebie, praktykowanie ascezy, posłuszeństwo przykazaniom Bożym, ćwiczenie się w cnotach moralnych oraz modlitwa.
W tym kontekście czystość pozostaje w zależności od kardynalnej cnoty umiarkowania, której zadaniem jest panowanie nad popędami ludzkiej zmysłowości. Nie chodzi jednak o tłumienie płciowości, lecz o właściwe ukierunkowanie i zintegrowanie jej w całej osobie. Z pomocą przychodzi tutaj łaska Boża, która podtrzymując i wzmacniając czystość, uzdalnia osobę wierzącą do naśladowania czystości Jezusa Chrystusa oraz uczynienia daru z samej siebie (por. l J 3,3). Czystość przejawia się i rozwija w przyjaźni międzyosobowej oraz prowadzi do duchowej wspólnoty (por. J 15, 15).
