KATECHEZA 227: DZIESIĄTE PRZYKAZANIE O ZAZDROŚCI.

KATECHEZA 227: DZIESIĄTE PRZYKAZANIE O ZAZDROŚCI.

Treścią dziesiątego przykazania jest wewnętrzne naruszenie prawa własności bliźniego. Naruszenie to następuje przez pożądanie cudzych dóbr, przez zazdrość i pychę. Obiektem pożądania może być bogactwo, a także dobra społeczno-duchowe, jak np. sława, godność czy sukces. Pożądanie jest grzechem niewiary w Opatrzność Bożą.
Dziesiąte przykazanie żąda od nas wyzbycia się zazdrości, która może prowadzić do wielu przestępstw. Zazdrość należy do grzechów głównych. Kto z zazdrości życzy bliźniemu zła, popełnia grzech śmiertelny. Dlatego należy usunąć zazdrość z serca ludzkiego. Gdy prorok Natan chciał skłonić króla Dawida do skruchy, opowiedział mu historię o biedaku mającym tylko jedną owieczkę i o bogaczu, który, mimo iż miał wiele bydła, zazdrościł tamtemu i w końcu zabrał mu jego owieczkę (2Sm 12, 1-4). Zazdrość może prowadzić do najgorszych występków.
Z zazdrości rodzą się nienawiść, obmowa, oszczerstwo, radość z nieszczęścia bliźniego i przykrość z jego powodzenia. Zazdrość jest jedną z form smutku, a zatem odrzuceniem miłości; ochrzczony powinien zwalczać ją życzliwością. Zazdrość często pochodzi z pychy, dlatego chrześcijanin powinien starać się żyć w pokorze.
Święty Augustyn widział w zazdrości „grzech diabelski” w pełnym znaczeniu tego słowa.
Wszyscy chrześcijanie powinni starać się „należycie kierować swymi uczuciami, aby korzystanie z rzeczy ziemskich i przywiązanie do bogactw wbrew duchowi ewangelicznego ubóstwa nie przeszkodziło im w osiągnięciu doskonałej miłości”. Powierzenie się Opatrzności Ojca niebieskiego wyzwala z niepokoju o jutro, a ufność pokładana w Bogu przygotowuje szczęście ubogich.
Aby posiadać i kontemplować Boga, chrześcijanie powinni umartwiać swoje pożądania i za pomocą łaski Bożej odnosić zwycięstwo nad pokusami używania i panowania. Ochrzczony zwalcza zazdrość życzliwością, pokorą i zdaniem się na Bożą Opatrzność.
Nigdy nie zapominajmy o tym, że pieniądz, bogactwo i różne wygody tego świata przemijają, a zatem nie mogą być naszym celem ostatecznym. Osoba ludzka jest ważniejsza niż rzeczy, a dusza jest ważniejsza niż ciało.